آمارهای جدید مؤسسه پژوهش‌های برنامه‌ریزی، اقتصاد کشاورزی ایران نشان می‌دهند که ایران بعد از عربستان، عمده کره وارداتی خود را از آمریکا تهیه کرده و این مقدار در سال 2014 بیش از هشت‌ هزار تن بوده است. البته کشور نیوزیلند در صدر کشورهای صادرکننده این محصول به ایران بوده، به‌طوری که در همین سال بیش از 26 هزار تن کره به ایران صادر کرده است.

طبق این گزارش، کشورهای نیوزیلند، هلند و ایرلند بزرگ‌ترین صادرکننده کره در جهان محسوب می‌شوند. این در حالی است که ایران رتبه هفتم واردات این محصول را به خود اختصاص داده و در عین حال رتبه ششم تولید آن را به نام خود ثبت کرده است؛ به‌طوری که بر اساس آمارها 185 هزارتن کره گاوی در سال 2013 توسط ایران تولید شده و سهم کره‌های دیگر دامی در این میان بسیار اندک بوده است. .

اما مهم‌ ترین و شاید نگران‌کننده‌ ترین موضوع این گزارش، مسئله وابستگی ایران به واردات کره حیوانی است. شاید بتوان روند واردات کره به‌ویژه از سال 86 به بعد را با یک تابع سینوسی مقایسه کرد.

از سال 80 تا 89 واردات کره به ایران سیر صعودی داشته و از 9 هزار تن به 61 هزار تن رسیده است. اما این روند برای سال‌های بعد تقریباً سیر نزولی گرفت و به 40 هزار تن در سال 93 رسید. نکته جالب اینجاست که با وجود رشد چهار برابری حجم واردات این محصول بعد از 13 سال، اما به لحاظ ارزشی، ارزی که برای این منظور از کشور خارج شده بیش از 11 برابر رشد داشته و از 17 میلیون دلار به 193 میلیون دلار جهش پیدا کرده است.

به عبارتی رشد ارزش پولی حدود سه برابر رشد حجمی برآورد می‌شود، اما به‌طور کلی طبق آمار فائو در سال 2012 بیش از یک میلیون و 500 هزارتن کره حیوانی به ارزش سه‌هزار و 859 دلار برای هر تن در جهان تجارت شده است. ایران در همین سال، با واردات 56 هزار تن از این محصول، سهم 4.2 درصدی از کل واردات جهانی را داشت.

با در نظر گرفتن سرانه مصرف 600 گرمی کره در ایران و وابستگی شدید به واردات این محصول از کشورهایی مانند نیوزیلند و آمریکا به‌نظر می‌رسد سیاست‌های حمایتی از تولید این محصول در داخل کشور باید به‌گونه‌ای باشد که سهم بیشتری از نیاز کشور توسط کارخانه‌های داخلی تأمین شود.

چراکه در صورت تولید 9 میلیون تن شیرخام با چربی 3.3 درصد حداقل از این مقدار 187 هزار تن کره قابل استحصال بوده و با توجه به روند صعودی تولید شیر در کشور، کسب رتبه‌های بالاتر تولید کره در دنیا دور از ذهن نیست و تنها به نگاه‌های کارشناسی و برنامه‌ریزی‌های بلندمدت نیاز دارد.